‘Er is veel te weinig aandacht voor de enorme toewijding van alle hulpverleners, die je bijstaan gedurende de strijd tegen borstkanker.’ Duidelijke taal van Edith Elissen uit Maastricht. Zij overwon haar gevecht tegen deze slopende ziekte en liet een bijzondere tatoeage zetten uit eerbetoon aan haar persoonlijke begeleiders èn als afsluiting van dit hoofdstuk in haar leven. ‘Ik ben nu klaar, het is over!’
Bijzondere tatoeage als eerbetoon en afsluiting
Helemaal klaar is het echter nog niet: Edith krijgt binnenkort een nieuwe borst, omdat haar linkerborst niet kon worden gespaard. Ze benadert dit aspect van haar ziekte met de nodige nuchterheid en humor: ‘De keuze voor een nieuwe borst is net zo lastig als een keuken uitzoeken. Wat een mogelijkheden zijn er tegenwoordig! Diep lap, lipo filling of toch een prothese?’
De nachtmerrie begon eind 2016 toen ze tijdens het boksen merkte dat ze zich anders voelde dan normaal. ‘Mijn klieren waren opgezet. De huisarts voelde niets, maar ik vertrouwde het niet en vroeg een verwijzing voor een echo in het ziekenhuis in Maastricht.’ Daar werd een grote witte bol zichtbaar, die in eerste instantie werd aangezien voor een cyste. Uit de aanvullende punctie bleek echter toch dat er sprake was van een tumor. ‘Ik wilde niet ziek in bed gaan liggen, maar dacht gelijk: we gaan de strijd aan!’ Er volgde een mallemolen van onderzoeken en gesprekken. ‘Toen mijn behandelend arts begon over chemo drong pas goed tot me door: ik ben echt ziek!’
Oprechte betrokkenheid
Een team van vaste hulpverleners stond haar gedurende het hele traject bij. ‘Deze mensen zijn oprecht betrokken en dat geeft zoveel steun. Er was altijd tijd voor persoonlijke aandacht. Nooit heb ik iets als een routinebehandeling ervaren. Op de momenten dat ik wilde stoppen met de chemotherapie, trokken ze me er doorheen.’ Vanuit die liefde voor de patiënt, ontstond bij Edith het idee voor haar bijzondere tattoo. Ze lacht: ‘Het is niet mijn eerste tatoeage, maar deze is wel heel speciaal voor mij.’
De stoere Maastrichtse, werkzaam als zelfstandig pedicure, vroeg toestemming aan haar oncologisch chirurg, haar persoonlijke verpleegkundige en de oncoloog, alledrie vrouwen, en maakte zelf de benodigde portretfoto’s. ‘Ik wilde voorkomen dat ze té herkenbaar zouden zijn, uit zorg voor hun privacy. Maar hoe ga je deze frisse, prachtige vrouwengezichten vermommen op een zodanige manier, dat ze wel mooi blijven? Uiteindelijk kwam ik op het idee de gezichten te laten versieren en deels te bedekken in mijn favoriete, Mexicaanse stijlen Día de Muertos en Chicano.’
Edith wil met haar tatoeage ook anderen een hart onder de riem steken. ‘Borstkanker betekent niet altijd het einde van de wereld.’
